Voordat ik dit artikel schreef, had ik de film “475: When marriage becomes punishment” nog niet gezien. Ik wilde mijn betoog houden over het 2-jarig bestaan van de 20 februari beweging in Marokko die nu twee jaar strijdt tegen corruptie en ongelijkheid in Marokko. Nog steeds gaat deze beweging elke week de straat op. Ik had alle cijfers van Human Rights Watch bij elkaar geraapt en concludeerde dat het er niet goed uit ziet voor Marokko. En natuurlijk zou ik vermelden dat vorige week 3 activisten zijn gearresteerd in Tanger. Ik had mijn vertaalde versie van de Marokkaanse constitutie erbij gepakt en ready to shoot. Mijn artikel was zo goed als klaar.
Voor de afsluiting en een gezicht bij het verhaal, wilde ik nog wel “475: When marriage becomes punishment” zien. Het artikel wilde ik ook afsluiten met de film.
Na de film wilde ik mijn artikel afmaken maar kon het niet. Ik was boos, ontzet en verdrietig. Na bijna 2 jaar niet in Marokko te zijn geweest kwamen de beelden van de film hard aan.
Ineens bedenk ik me dat ik misschien bewust een lange tijd niets heb geschreven over Marokko. Het zijn niet de films en artikelen die zo een indruk op mij maken. Het zijn de herinneringen die zij weer tot leven brengen. Door de films en artikelen zijn de vrouwen, met wie ik tijdens mijn jaar vrijwilligerswerk in Marokko heb gewerkt, weer erg dichtbij. Elk verhaal, elk kind en elke traan zag, voelde en herleefde ik.
Als zeventienjarig meisje, vers van de HAVO en met een koffer vol dromen, vertrok ik naar Marokko. Ik ging daar werken als vrijwilligster in een weeshuis waar bijna dagelijks baby’s werden achtergelaten door (voornamelijk) ongehuwde moeders. Dikwijls werden baby’s ook afgeleverd door de politie. Die hadden dan een baby in een vuilcontainer gevonden. Mijn collega’s waren vrouwen die 48 uur in de week werken en 110 euro per maand verdienen maar toch altijd vol goede moed maar doorgaan.
Van dichtbij zag ik hoe Marokko een land is waar je overlevingskans afhangt van hoe hard je de ander de grond in kan rammen. Waar de kans op adoptie afhangt van hoeveel een baby kwijlt (hoe minder, hoe beter natuurlijk). Een tint lichter is helemaal gegarandeerd adoptiesucces.
Elke keer tijdens “475: When marriage becomes punishment” als Amina Filalis gezicht verscheen, zag ik het meisje bij de ingang van het weeshuis. Onschuldig vroeg ze me, met tranen in haar ogen, om haar kindje even vast te houden. Ze moest even naar de apotheek. Ik weigerde. Ik moest weigeren. Belangrijkste regel in het weeshuis is: neem nooit een kind aan van de moeder. Je ziet haar namelijk nooit meer terug.
De maker van de “475: When marriage becomes punishment” zei toen hij aan de film begon: “This will not be a movie about just the law or Amina. It’s for Moroccan women. Everywhere.”
Overal. Dus jij ook. En terwijl je de film kijkt, wees je er dan van bewust dat vrouwen en meisjes nu, morgen, overmorgen en de dagen daarna weer de straat op zullen gaan in Marokko. Om voor de zoveelste keer dat ene papiertje bij de rechtbank te vragen, of ruim een uur moeten lopen voor een overvolle klaslokaal, of om voor het parlementsgebouw te staan en te protesteren. Bekijk de film en sta even stil bij deze vrouwen. Everywhere.
Bekijk hier de film "475: When marriage becomes punishment" http://vimeo.com/60159667
