Over mij

My love for justice, democracy and poetry made me who I am. Follow me on Twitter all about #feb20 #morocco http://twitter.com/#!/mariammaslouhi

vrijdag 13 december 2013

Marokkaanse Khadija Riyadi wint VN mensenrechten prijs en Ali Anouzla komt naar Nederland


Het was een mooie week om stil te staan bij de mensenrechten afgelopen week.  Dinsdag stonden we allen stil bij de herdenking van Nelson Mandela, op  wat ook de Internationale dag van de mensenrechten was. Op dezelfde dag ontving de Marokkaanse Mensenrechten activiste Khadija Riyadi de Verenigde Natie mensenrechten prijs. Zij is de eerste Marokkaanse vrouw die deze prijs in ontvangst mag nemen. Naast Khaijda Riyadi ontving ook Malala Yousafzai de mensenrechten prijs bij de VN. Deze VN prijs wordt elke 5 jaar uitgereikt aan pioniers in de strijd voor mensenrechten over de hele wereld. Nelson Mandela, Jimmy Carter en Benazir Bhutto zijn voorbeelden van mensen die de prijs eerder in ontvangst hebben genomen.

Khadija Riyadi  kreeg de prijs voor haar inzet voor de mensenrechten in Marokko. Zij was tot 2013 voorzitter van Marokkaanse mensenrechten organisatie AMDH (Association Marocaine des droits humains).  De AMDH zet zich al vanaf 1979 in voor de mensenrechten in Marokko.
Riyadi, die meerdere malen tijdens protestacties in Marokko slachtoffer is geworden van repressie, bedreigingen en geweld van politie, blijft zich inzetten en uitspreken over de steeds verslechterende situatie in Marokko.

Khadija Riyadi met de VN mensenrechten prijs

Toen bekend werd gemaakt dat Khadija Riyadi de prijs van VN zou krijgen begon de discussie of de koning van Marokko, Mohammed VI, Khadija Riyadi zou feliciteren met haar prijs. Dat Khadija door de wereld erkend en geëerd werd voor haar strijd in Marokko zorgde ervoor dat de koning een lastige keuze moest maken. Khadija Riyadi feliciteren voor mensenrechten of negeren en daarmee zijn imago van de progressieve, moderne door Time magazine omschreven als “King Cool” beschadigen.
Uiteindelijk besloot de koning toch Khadija Riyadi te feliciteren, waarop Khadija Riyadi onverschillig reageerde.  Zij noemde de felicitatie “formeel” en “weinig te betekenen”. Op goud.ma, een kritische Marokkaanse website, zei ze zelfs: “Zijn felicitatie kan me niks schelen”. U moet weten dat wanneer een Marokkaan een prijs wint op welk gebied dan ook het gebruikelijk is Zijne Koninklijke hoogheid te bedanken. Khaijda Riyadi deed dat niet. 

Zij droeg haar prijs op aan de politieke gevangenen in Marokko, en in het bijzonder de politieke gevangenen van de 20-februari protestbeweging . De 20-februari beweging is een beweging die sinds de Arabische Lente ijvert voor meer democratie en sociale rechtvaardigheid in Marokko.

Om een beeld te krijgen van de situatie in Marokko hoeft men alleen het jaar 2013 als voorbeeld te nemen. De journalist Ali Anouzla werd gearresteerd en is intussen voorwaardelijk vrijgelaten. Ali Anouzla is mede oprichter van de kritische newswebsite nieuwswebsite Lakome.com en was mede verantwoordelijk voor het onthullen van Koninklijke pardon voor de pedofiel Daniel Galvan. Daniel Galvan was veroordeeld tot 30 jaar gevangenschap na het seksueel misbruiken van minderjarigen. Hij heeft in totaal maar 1,5 jaar gezeten voor zijn misdaden toen hij een pardon van de koning kreeg.
Ondertussen blijven de gevangenissen in Marokko vol zitten met mensenrechtenactivisten, Sahraoui’s, Islamisten, journalisten en studenten die zich hebben uitgesproken tegen het regime in Marokko. De AMDH schat het aantal politieke gevangenen nu op 120.

In solidariteit met de politieke gevangenen in Marokko wordt er op zaterdag 14 december in Amsterdam een congres onder het motto “Vrijlating van politieke gevangenen in Marokko”. Bij dit congres zal de eerder genoemde Ali Anouzla aanwezig zijn en de rapper en activist “el Haked” die om zijn omstreden liedjes jegens het regime in Marokko een jaar in de gevangenis heeft gezeten. Het “comité voor de vrijlating van politieke gevangenen in Marokko” wil hiermee starten met het bekendmaken van de verslechterende situatie voor kritische Marokkanen in Marokko. 

Eerder heb ik omschreven hoe moedeloos stil de Marokkanen blijven als het gaat over onrecht in Marokko. Zo zou het mij nu niet verbazen als diegenen die de naam Mandela kennen, niet kunnen antwoorden op de vraag 'Wie is Khadija Riyadi?' of om het makkelijker te maken “Wie is Ali Anouzla?”.


Het zou me ook niet verbazen als op zaterdag 14 december weinig Marokkanen weten dat activisten en journalisten in Nederland op bezoek komen die hun vrijheden en gezondheid opofferden voor een beter Marokko, een Marokko waar je niet bang hoeft te zijn om je kritisch te uiten en zorgeloos een romantische Facebook profiel foto kan uploaden..

maandag 11 november 2013

Mooi!!

Ultra's van Moghreb du Tetouan voetbalclub in solidariteit met studenten in Marokko.
Vertaling spandoek:  "Steun de studenten in hun benarde situatie en we staan met ze in hun strijd."







Inflatie teistert Marokko, in 3 maanden tijd is een treinkaartje met 50% gestegen. Een buskaartje dat twee weken geleden nog 3 DH (30cent) is nu 4DH (40cent). Voor een gemiddelde student in Tetouan erg veel. Keep in mind, deze studenten hebben geen bijbaantje bij de Appie ;). 

zaterdag 9 november 2013

Filosofie op straat

Het gaat al een lange tijd slecht met het onderwijs in Marokko. Dit jaar slaagde maar 33% voor het eindexamen op de middelbare school. Overvolle klaslokalen, slechte leermaterialen, oude schoolboeken, absente leraren en schooluitval zijn voorbeelden van wat er allemaal misgaat in het educatieve systeem in Marokko. Wie kwalitatief goed onderwijs wil volgen in Marokko moet naar een privé school en daarvoor bakken met geld betalen. Om een beeld te schetsen: 3,5% van de schoolgaande kinderen (lager en middelbaar onderwijs) in Marokko,geniet onderwijs op privé scholen. De rest moet het doen met de in slechte staat verkeerde overheidsscholen. 

Een groep jongeren in Marokko zet zich in voor de verbetering van het onderwijs in Marokko onder de naam "De Studenten Unie ter verandering van het Educatief Systeem" (UECSE). Zij organiseren debatten, conferenties en bijeenkomsten om met verbeteringen te komen voor het onderwijs in Marokko. UECSE vindt het belangrijk dat jongeren in Marokko een mening kunnen vormen en onderling van gedachten kunnen wisselen en zich zo bewust worden van hun invloed op de toekomst. 

Dit weekend is het thema "l'flssafa f'zen9a",  filosofie op straat. Het doel is dat jongeren met elkaar discussieren over filosofie en vraagstukken over het dagelijks leven. Jongeren mogen zeggen wat ze willen, wat ze voelen of zoals de UECSE zegt: "Elle se veut un espace de libre expression: la parole est à vous pour partagez vos réflexions". Er is vrijheid van meningsuiting: het woord is aan de jongeren, zij mogen zeggen wat ze denken. Het zou fijn zijn als de Marokkaanse autoriteiten er net zo over dachten; dan zouden we nog ergens komen.


In het filmpje is te zien (1:01) dat bij bijeenkomsten van UECSE politie of undercoveragenten nooit ver zeg zijn. Bewustwording en kritische geluiden van jongeren van de jongeren kan een gevaar zijn voor het regime in Marokko.

Deze jongeren zijn moedig en strijden op een intelligente manier voor waardigheid en gelijkheid en realiseren zich dat de sleutel naar een democratisch land, goed onderwijs is. 


UECSE is de weg ingeslagen die Nelson Mandela ons ooit wees. "Education is the most powerful weapon which you can use to change the world."

Filosofie op straat in:
Rabat: zaterdag 9 november om 16:00 uur in Parc Cervantès met het thema seksuele orientatie. 
Casablanca : zdag 1 november om 15:00 uur in Parc De La Ligue Arabe met het thema "Moraal".

                                          Filmpje aankondiging van "lfalssfa f zan9a"

woensdag 25 september 2013

Marokko, democratie en Marokkaanse Nederlanders #freeanouzla en #mijnwanhoop

Zaterdag wordt er geprotesteerd bij de Marokkaanse Ambassade in Den Haag in solidariteit met Ali Anouzla en soms word ik er wanhopig van. Eigenlijk best vaak. Wanneer er wat gebeurt in Marokko en de Nederlandse Marokkanen niet kan bereiken. Niet kan bewegen, boos kan maken en ze niet eens kan ergeren. Gisteren werd de Marokkaanse journalist Ali Anouzla aangeklaagd wegens het “plegen van terroristisch daden en het belangen behartigen van terroristen.

Ali Anouzla is journalist en redacteur van de kritische website Lakome en is op 17 september gearresteerd. Twintig politiemannen stormden zijn huis binnen en sindsdien zit hij vast. Zijn misdaad? Het posten van een fimpje. Correctie: het posten van een link van een filmpje waarin de Marokkaanse tak van Al Qaeda Marokko een corrupte koninkrijk noemt het bedreigt met aanvallen. Ali Anouzla zit nu vast in een gevangenis in Sale. Ex-gevangenen noemen deze gevangenis ook wel “Guantanamo Bay”.
Kun je je voorstellen dat een redacteur of journalist van de Volkskrant of Vrij Nederland een link van een filmpje post op de website van zijn werkgever en daarvoor wordt gearresteerd door twintig politiemannen? Kun je je voorstellen dat deze persoon dan aangeklaagd wordt voor het adverteren en steunen van de makers van het filmpje?

Moeilijk voor te stellen? In Marokko is het allemaal mogelijk. Vroeger kon het en nu kan het ook nog. Zelfs nadat King Cool M6 aan de macht is  en niet kan stoppen met het aanleggen van mooie playas. Als jij, ja jij daar, op de straten van Tangier, Casablanca, Marrakech of Agadir, je kritisch durft uit te dan beland je zonder pardon in de gevangenis.

Op dezelfde dag dat Anouzla werd beschuldigd van terrorisme, is er een lijk van een activist in Nador gekidnapt. Als er geen lijk is, kan er natuurlijk ook nooit een moord zijn geweest. Een tactiek van de Marokkaanse geheime dienst om politieke liquidaties in de doofpot te stoppen.

En dan is er nog het nationale lijk in de kast; kindermisbruiker Daniel Salvan. Deze man heeft God only knows how many Marokkaanse  kinderen misbruikt. Kinderen die op ons lijken toen we klein waren, die lijken op nichtjes of neefjes, voor sommigen op hun eigen kinderen. Hij is met de koninklijke gratie vrijgekomen. Een koninklijke verklaring legde uit dat de koning zelf van niets wist. Meneer Salvan was ondertussen in Spanje aangekomen. Maar de Spaanse autoriteiten hebben de meneer meteen weer opgepakt en gezegd hem te zullen uitleveren aan Marokko. Ook dat kan in Marokko.


Mijn wanhoop

Ik begon mijn met de wanhoop omdat ik Nederlandse Marokkanen niet mee krijg in de bewustwording van de verslechterende situatie in Marokko. Dit gezegd hebbende, moet ik ook constateren dat ik de Marokkaanse gemeenschap in Nederland, één van de meest betrokken gemeenschappen ter wereld vind. We doen mee, worden advocaten, doktoren en soms burgemeesters. Zamelen geld in voor Marokkaanse weeshuizen, voor Syriërs zijn ook gul, en voor de Palestijnen? Alles voor de Palestijnen! Rabia profielfoto’s op Facebook waar ik maar keek. Maar ik merk nu niks van een protest of afkeur over het feit dat een Marokkaanse journalist 5 tot 20 jaar de gevangenis in dreigt in te gaan. Simpelweg omdat hij een goede journalist is.


Jaarlijks vertrekken we als pelgrims naar Marokko met zakken vol euro’s, hard verdiend bij de Appie. We kunnen niet wachten met het uitgeven ervan. De euro’s van de Marokkanen zijn een belangrijk en groot onderdeel van het Marokkaanse bruto nationaal product. Als we nu eens met zijn allen een jaar niet naar Marokko zouden gaan en geen geld zouden sturen, uit protest tegen alle misstanden?
Is het dat we twijfelen aan de feiten? Amnesty, HRW en VN.  Alle drie veroordelen ze het gevangenschap van Anouzla. Of is het simpelweg te dichtbij huis? Hebben we teveel te verliezen? Zijn we bang?

Human Rights Watch directeur in Noord Afrika over Ali Anouzla
Wanneer in 2011 tijdens de Arabische lente activisten werden opgepakt in Tunesië en Egypte, konden die terugvallen op de Tunesiërs en Egyptenaren in het westen. Die hadden blijkbaar minder te verliezen en konden in het Engels  of Frans, de westerse media te woord staan. Want nieuws is tegenwoordig pas nieuws als westerse media dat vindt.

Wij, Marokkanen in Nederland, hebben niks te verliezen. Wij blijven hier. Hier, in Utrecht, Rotterdam, Vlissingen, Den Haag etc. Maar een journalist als Anouzla staat op het punt zijn vrijheid te verliezen. Zijn moeder, die nu in het ziekenhuis ligt door een paniekaanval omdat haar zoon in de Guantanamo Bay van Marokko opgesloten zit. Kinderen in Marokko verliezen hun onschuld door stijgende sekstoerisme in Marokko. Zijn zij geen profielfoto waard op Facebook? Willen jullie dan niet de straat op voor hen die zoveel op ons lijken? Wel toch? Die zijn het waard je stem te verheffen.
Dus kom,  zaterdag naar Den Haag. Voor de Marokkaanse Ambassade, waar jullie vast wel geweldige ervaringen hebben opgedaan.  Kom en wees solidair met de journalist Ali Anouzla en schreeuw voor een democratisch, eerlijk, en waardige Marokko. 

Link voor solidariteitsactie in Den Haag voor Ali Anouzla: https://www.facebook.com/events/385925168201088/



Achtergrond info over Ali Anouzla op Aljazeera English:
http://www.aljazeera.com/indepth/features/2013/09/morocco-journalist-accused-terrorism-2013923103640898755.html?utm_content=features&utm_campaign=features&utm_source=twitter&utm_term=rss&utm_medium=tweet

zondag 16 juni 2013

How "royal" children end their schoolyear...

How "royal" children end their schoolyear and after that the chaa3bi children. Behold real talent at 1:30.. This video makes me laugh and sad at the same time. The funniest and talented people you'll find in Morocco and the most discriminated, opressed and poorest.






donderdag 21 februari 2013

Een ode aan Fadoua, Amina en de Marokkaanse vrouwen


Voordat ik dit artikel schreef, had ik de film “475: When marriage becomes punishment” nog niet gezien. Ik wilde mijn betoog houden over het 2-jarig bestaan van de 20 februari beweging in Marokko die nu twee jaar strijdt tegen corruptie en ongelijkheid in Marokko. Nog steeds gaat deze beweging elke week de straat op. Ik had alle cijfers van Human Rights Watch bij elkaar geraapt en concludeerde dat het er niet goed uit ziet voor Marokko. En natuurlijk zou ik vermelden dat vorige week 3 activisten zijn gearresteerd in Tanger. Ik had mijn vertaalde versie van de Marokkaanse constitutie erbij gepakt en ready to shoot. Mijn artikel was zo goed als klaar

Voor de afsluiting en een gezicht bij het verhaal, wilde ik nog wel  “475: When marriage becomes punishment” zien. Het artikel wilde ik ook afsluiten met de film.

Na de film wilde ik mijn artikel afmaken maar kon het niet. Ik was boos, ontzet en verdrietig. Na bijna 2 jaar niet in Marokko te zijn geweest kwamen de beelden van de film hard aan.

Ineens bedenk ik me dat ik misschien bewust een lange tijd niets heb geschreven over Marokko. Het zijn niet de films en artikelen die zo een indruk op mij maken. Het zijn de herinneringen die zij weer tot leven brengen. Door de films en artikelen zijn de vrouwen, met wie ik tijdens mijn jaar vrijwilligerswerk in Marokko heb gewerkt, weer erg dichtbij. Elk verhaal, elk kind en elke traan zag, voelde en herleefde ik.

Als zeventienjarig meisje, vers van de HAVO en met een koffer vol dromen, vertrok ik naar Marokko. Ik ging daar werken als vrijwilligster in een weeshuis waar bijna dagelijks baby’s werden achtergelaten door (voornamelijk) ongehuwde moeders. Dikwijls werden baby’s ook afgeleverd door de politie. Die hadden dan een baby in een vuilcontainer gevonden. Mijn collega’s waren vrouwen die 48 uur in de week werken en 110 euro per maand verdienen maar toch altijd vol goede moed maar doorgaan.

Van dichtbij zag ik hoe Marokko een land is waar je overlevingskans afhangt van hoe hard je de ander de grond in kan rammen. Waar de kans op adoptie afhangt van hoeveel een baby kwijlt (hoe minder, hoe beter natuurlijk). Een tint lichter is helemaal gegarandeerd adoptiesucces.
Elke keer tijdens “475: When marriage becomes punishment” als Amina Filalis gezicht verscheen, zag ik het meisje bij de ingang van het weeshuis. Onschuldig vroeg ze me, met tranen in haar ogen, om haar kindje even vast te houden.  Ze moest even naar de apotheek. Ik weigerde. Ik moest weigeren. Belangrijkste regel in het weeshuis is: neem nooit een kind aan van de moeder. Je ziet haar namelijk nooit meer terug.
De maker van de “475: When marriage becomes punishment” zei toen hij aan de film begon: “This will not be a movie about just the law or Amina. It’s for Moroccan women. Everywhere.”

Overal. Dus jij ook. En terwijl je de film kijkt, wees je er dan van bewust  dat vrouwen en meisjes nu, morgen, overmorgen en de dagen daarna weer de straat op zullen gaan in Marokko. Om voor de zoveelste keer dat ene papiertje bij de rechtbank te vragen, of ruim een uur moeten lopen voor een overvolle klaslokaal, of om voor het parlementsgebouw te staan en te protesteren. Bekijk de film en sta even stil bij deze vrouwen. Everywhere.

Bekijk hier de film "475: When marriage becomes punishment" http://vimeo.com/60159667